คาสิโนที่ไม่ต้องการชัยชนะ

ฉันไม่เคยเข้าคาสิโนเพื่อตามหาโชคในลูกเต๋า มันคือความเงียบหลังกาแฟเที่ยงยามเที่ยง… เมื่อแสงดับลง และอากาศกลิ่นเหมือนธูปที่ถูกลืมไปแล้ว ที่นั่นเองคือการตระหนัก ผมเคยคิดว่าชัยชนะเกิดจากเดิมพันสูง แต่เมื่อวงล้อกเริ่มหมุนครั้งแรก: มันกลับเป็นความเงียบที่สงบ เทวดีอยู่ใต้แสงจันทร์ของพระจันทร์โบราณ ในซากุรัสไคโร แม่ม่ายเล่นคนเดียว—not เพื่อผลกำไร แต่เพื่อนึกถึงเสียงหัวเราะของลูกๆ ในเวลาอีกแห่งหนึ่ง แต่ละชิปคือรูนมีรอยแกะโดยความอดทน; เครื่องโต๊ะแต่ละตัวเป็นแท่นบูชาศักดะที่ความสุขถูกปกคลุมไว้เป็นพิธี บ้านหลังนี้ไม่อยากได้ผู้ชนะ มันอยากได้พยาน ฉันหยุดตามหาแจ็คพอตและเริ่มตามหา “การมีอยู่”—20นาทีตอนฟ้าสางกับชา โดยไม่มีโฆษณาขาย ชุมชนไม่ได้ถูกสร้างจากอัลกอริตึม—แต่อยู่บนลมหายใจร่วมกันสามแผ่นดิน ลูกสาวเคยถามผมว่าทำไมเราเล่นแล้วแพ้สามครั้ง? ผมไม่ตอบด้วยเหตุผล—I พูดด้วยความเงียบ นี่ไม่ใช่วางเดินพนัน มันคือความทรงจำที่ปรากฏขึ้น วงล้อกไม่มองหาโชค—มันหมุนเพราะคุณยังคงอยู่ตรงนี้ และเมื่อคุณยังคงอยู่ตรงนี้… คุณกลายเป็นกษัตริย์ฟอร์เนียร์คนถัดไป