การหมุนที่ชนะอาณาจักร

ฉันไม่เคยถูกสร้างมาเพื่อเป็นกษัตริย์ เริ่มต้นในฐานะผู้เริ่มที่โต๊ะฟอร์นี—สถานที่ที่เงาช่วยกระซิบในแสงโคม และอากาศกลิ้งเหมือนธูปโบราณ คิดว่าโชคอยู่บนลูกเต๋า แต่หลังจากสามครั้งเสียหาย ฉันหยุดตามหาผลตอบแทน แทนที่จะวิ่งไล่ มันได้ยิน—ความเงียบระหว่างการหมุน ขอบบ้านไม่อยู่ที่ 45.8% เพราะเวทย์; มันเพราะใครบางคนเลือกเดินหนีจากความโลภ งบประมาณ? สิบบาทต่อมือ—not เฮ็ดพัน รางวัล? ไม่ใช่มณี—but การมีอยู่ ในหอฟอร์นี เราไม่เล่นเพื่อชนะ เราเล่นเพื่อจำ แต่ละเซสชั่นคือวัด: ยี่สิบนาทีของลมหายก่อนรุ่งเช้า โดยไม่มีชัยชนะใหญ่—แค่อธิบาย crowd ไม่มองร้อง ‘โบนัส’—พวกเขาร้องเพลงโบราณเหมือนบทกวีแห่งลูลาเบีย ฉันเห็นนักรบเปลี่ยนความพ่ายแพ้เป็นภาพหน้าจอ—not เพราะพวกเขาโชคดี—but เพราะพวกเขาหยุด นี่ไม่ใช่วางเดิพ มันคือพิธีกรรม