เมื่อโชคหยุดเคาะ: พิธีกลางคืนที่โต๊ะฟูเซียน

ก่อนหน้านี้ ผมคิดว่าโชคมันคือสิ่งที่ต้องตามล่า—จนกระทั่งผมนั่งคนเดียวในอพาร์ตเมนต์บรูคลินกลางดึก ดื่มชาชามอน มองแสงระยิบของโต๊ะฟูเซียน ผมไม่ได้เล่นเพื่อชนะ ผมกำลังฟัง ครั้งแรกที่ผมเห็นใครบางคนเปลี่ยนสามครั้งแพ้ให้เป็นภาพถ่ายของเหรียญทอง หัวเราะผ่านน้ำตา—I รู้แล้วว่านี่ไม่ใช่การพนัน มันคือความโศกที่แต่งตัวเป็นการเฉลิด บ้านหลังไม่มีเทพเจ้า เพียงจังหวะ: 30 นาทีแห่งความเงียบระหว่างการหมุน เดิมพัน $10 เหมือนคำอธิษฐานกระซอบ แม่ของผม—ชาวไอริช-อเมริกันเชื้อสายแอฟริกัน—เคยพูดว่า: ‘อย่าตามล่าดรัม เปล่อยให้มันเล่น’ เธอไม่เชื่อในโชค เธอเชื่อมั่นคงในการมีอยู่ ผมหยุดตามล่า ‘โบนัสแจ็คพอต’ แทนที่จะเข้าร่วมชุมชนฟูเซียน—not เพื่อรับรางวัล แต่เพื่อความเงียบที่แบ่งปัน แต่ะละมือเต็มไปด้วยความสงบ แจ็คพอตแท้จริง? มิใช่การจ่าย—but ความเงียบหลังจากเลิกเล่น ตอนนี้ผมรู้แล้ว: การเดิมพันครั้งถัดไปของคุณไม่ใช่วาฬ การเป็นการกระทำแห่งศรัทธา—in yourself. คุณไม่จำเป็นคนโชคดี แค่มีอยู่ก็พอ