Nawala Ako, Umiiyak... Tapos Natuto Magpapatawad Sa Sarili

Simula sa isang tahimik na Martes gabi—ulan ang tumapo sa bintana ng aking apartment sa Oakland. Mochi ay nakaupo tabi sa akin. Binuksan ko ang slot machine app para lang magpass ng oras. Hindi para pera. Hindi para karilalaman. Dahil mas malakas ang tahimik kaysa ingay.

Ang Unang Bets Ay Hindi Tungkol Sa Panalo

Sinabayan ko na ang luck ay kodipikado sa machine: 45% rate ng panalo, 800 piso bawat spin, bonus rounds na parang ilaw ng parol sa gabi. Pero matapos tatlong pagkawalan nang tuloy, itinigil ko na ang paghahanap ng 'jackpot.' Sa halip, napansin ko na bumagal ang hininga ko—at nagging sacred ang katahimikan.

Budget Tulad ng Isang Sacred Ritual

Tinakda ko ang araw-araw na limit: $10 bawat session. Tatlong minuto maksimum. Higit pa rito? Ang totoong panalo ay hindi pera—ito ay pagkakaroon. Sa loob ng tatlong minuto, hindi ako naglalaro para manalo—Ito'y natutong magkasama nang sarili nang walang hatulan.

Ang Totoong Kayamanan Ay Hindi Nasa Table

Hindi tungkol sa malalaking panalo o viral screenshots ang 'Feng Niu' community. Kundi tungkol sa mga inisay at tingnan sa screen—the babae na summily matapos nawalan; ang lalaki na nananampalaya 'maybe next time.' Ang mga sandaling iyon ay hindi data points—they were human.

Ang Patawad Ay Ang Huling Spin

Kaya nitong gabi, nang Mochi’y huminga at dimmed muli—hindi ako umabot pa for another spin.

Sinmiley ako halip.