Nawalan Ako, Umiiyak, at Natuto Magpapatawad

Sa unang panahon, akala ko na ang panalo ay ang jackpot—the flashing lights at sigawan ng libo-libo. Pero matapos ang mga gabi sa aking apartment sa Oakland—with Mochi na nakaabig sa tabi ko—natanto ko ang mas malalim: ang tunay na biyaya ay nasa pagtigil sa pagitan ng mga taya.

Ang Unang Taya Ay Hindi Pag-asa—Kundi Pagkakasama

Ang unang beses kong pumasok sa digital na casino ay parang pagsasalak. Hindi ko alam kung paano basahin ang ritmo ng takda. Ang algorithm ay malamig; ang odds ay nakakapanatay. Pero unti-unting ginawa kong bigyan bawat spin—hindi bilang taya—kundi bilang ritwal. Dalawampung minuto matapos ang trabaho. Isang baso ng tsaa. Walang musika. Puro katahimikan—at isang maliit na taya: $10.

Budget Tulad ng Banal na Ritwal

Itinatakda ko sarili kong patakaran: huwag mag-spending higit sa Rs. 800 bawat linggo. Hindi dahil takot ako sa pagkabigo—kundi dahil natuto akong ang kaligayahan ay nasa pag-iingat. Ang ‘makulay’ na makina ay hindi kasangkalakan—kundi salamin ng paano natin pumapakita kapag walang nagmamati.

Hindi Totoo Na Panalo Ay Pagmanalo—Kundi Pagpatotoo

Noong Huling Bagong Taon, sumali ako sa isang online na komunidad na tinatawag na ‘Lumi Light’. Iba’y nag-post ng screenshot ng kanilang panalo—but nag-post din ako: isang screenshot ng empty chair malapit sa dimming screen tuwing 3 AM.

Totoong Panalo Ay Paggawa—Hindi Paniniwala

Hindi babala ang yaman—it’s iyong kamay na humihinto sa ‘spin’—at pinipili mong pindutin ito man lang matalo muli bukas bukas. Dito mo magiging iyong blessing.

Hindi Kailangan Mo Ng Maraming Spin—Kundi Maraming Katahimikan

Mochi nuzzles kamay kapag tumigil akong maglaro—not dahil gusto niya ng treats… kundi dahil alam niya kung anor oras para umupo.