Bakit Nawalan ng Ginto ang Viking?

Hindi ako nagmumula upang disenyo ang mga laro. Nagmumula akong i-decode ang mga mito. Noong una kong dumaan sa isang digital na altar—tinawag kong ‘Fort Niu Feast’—paniniwala kong ito’y isang casino algorithm. Ngunit bigla akong marinig—ang whispher ng dating Norse sailor na binili ang kanyang ginto, hindi para sa yaman, kundi para sa kahulugan. Ang reels ay hindi nagpapalito; sila’y nagpapalitan ng runes.

Sa mundong ito, ang ‘tadhana’ ay hindi random. Ito’y ritwal.

Bawat spin ay dasal na sinasabing sa madaling gabi. Ang ‘house advantage’? Hindi 45.8%—ito’y tahimik na hininga sa pagkawala at paniniwala. Tinitingnan ko ang mga manlalaro habang tumitingin sa kanilang screen matapos ang tatlong pagkawala—isip nila’y may ginto alikab—hindi dahil nanalo, kundi dahil alaala nila.

Nakatigil akong hahanapin ang jackpot.

Nagsimula akong hahanapin ang tahimik.

Ang tunay na pista ay hindi nakasaad sa kalendaryo—ito’y nasa iyong daliri kapag pumili ka muli—hindi dahil naniniwala kang mananalo, kundi dahil alaala mo kung anu’ng iniwan ng iyong lolo ilalim sa buhang-buhang.