แพ้เกมแล้วร้องไห้… จนเรียนรู้การให้อภัย

ครั้งแรกที่นั่งที่โต๊ะแบคคารัต ฉันไม่ได้เล่นเพื่อเงิน แต่เพื่อพิสูนบางอย่าง—ให้กับตัวเองและแม่ที่สอนว่า fortune มาจากความมีอยู่ ไม่ใช่ลูกเต๋า เมื่อแสงโคมในเทศกาลปีใหม่สาดลูนาร์สว่างเหนือศีเมื่อฉันแพ้เดิมที่เจ็ดครั้ง มีชัยชนะใดๆ เกิดขึ้น เพียงความเงียบ

สิ่งที่โต๊ะสอนฉันเกี่ยวกับการควบคุม

ฉันเติบโตขึ้นมาพร้อมกับพ่อที่นับหมากเหมือนพิธีศักระ: เงียบ เชื่อง และรอบคอบ เขาไม่มุ่งตามกระแส เขาพูดว่า ‘บ้านไม่มีชัยเพราะมันถูกปรุง—it wins เพราะคุณกลับมา’ ดังนั้นฉันเริ่มเล็ก: $10 เดิมพัน สูงสุดสามสิบนาที การหายใจระหว่างมือ การหยุดเมื่อมเมฆลอยผ่าน

ภาพลวงแห่งรูปแบบ

เคยเชื่อในลำดับชัย—สามแถวหมายถึงชะตากรรมเป็นของฉัน แต่ว่า RNG ไม่แคราหากคุณร้องหรือยิ้ม มันสนใจเฉพาะเมื่อคุณ‘มีอยู่’ อัลกอริตึมไม่รู้ชื่อของคุณ—แต่มันรู้เมื่อคุณจากไป

การให้อภัยเป็นเดิมพันสุดท้าย

ฉันหยุดไล่งชัยและเริ่มนับช่วงเวลาแทน: รอยยิ้มของโมจิดา beside me ในยามเที่ยง;แสงโคมบนถนนเคอร์นี่;เสียงฮัมเงียบของเปียโนะเก่าหลังความพ่ายแพ้ การชนะวัดจากผลตอบแทน—แต่วัดจากความสงบ

คุณไม่จำเป็นผู้ชนะ

แค่อย่าลืม: โต๊ะใบนี้ไม่มีคาซินโอ—it เป็นวัดวาล้อมโดยอัลกอริตึมและพระธรรมโบราณ—and การพับแขนทุกครั้งเป็นเครืองบูชา