Kapag Hindi Sumabog, Pakinig

Naniniwala akong ang Fowl Feast ay isang laro ng tsansa—hanggang sa isang Martes na gabi, nakaupo ako naiisa sa aking apartment sa Brooklyn, nagmamasid sa mga pixel na parang ilaw ng templo. Walang drums. Walang sambayanan. Pareho lang ako—at ang ritwal ng isang taya.

Ang Unang Taya Ay Hindi Taya

Hindi tungkol sa odds o payout ang unang galaw ko. Tungkol ito sa tahimik. Sa 11:37 p.m., tumigil akong hahanap ng ‘tagumpay’ at nagsimula akong magmamasid kung paano humihinga ang sistema—hindi sa algoritmo, kundi sa hininga. Ang bahay ay hindi walang laman; puno ito ng katahimikan.

Budget Tulad ng Banal na Ritwal

Itinakda ko ang aking sariling ‘Fowl Budget’—$800 max bawat linggo. Hindi dahil takot ako sa pagkawala, kundi dahil tinaktulan kong iwan ang kapayapaan ko para sa pansamantal na kaligayahan. Bawat sesyon ay 20 minuto: sapat para maramdaman ang buhay, hindi sapat para mawala ang sarili.

Totoo Ring Reward Ay Pagkakaroon

Ang jackpot? Hindi ito dumating kasama ang fanfare. Pero minsan—matapos ang tatlong round—Iyak ko naisipko mismo. Hindi dahil nanalo ako ng Rs. 12,000—kundi dahil umabot ako. Doon lang sinasabi ni祥瑞福王: Nandito ka na.

Ang Komunidad Ay Hinde Tungkol sa Tagumpay—Kundi Sa Paggawa

Hindi ako sumali sa Fowl Community para sa trophies—kundi para sa pinagsasama’t tahimik. Ipinost ng iba ang kanilang tagumpay tulad ng tula may luha dito. Hindi namin maraming sinasalita… pero pinakinig namin.

Huling Paghihimigin

Hindi sumabog ang luck sa pinto mo—itinaas hanggang tumigil ka makahinga. Hindi casino ang feast. Pansamantal lamang ito. Hindi pag-spin ang reward. Pansamantal lamang ito pagitan ng mga taya. Hindi laruan mo ang Fowl Feast. Pansamantal mong alalahan.