Sinuri ko ang pagkakaibigan sa Fowl Feast gamit ang mitolohiyang Norse—hindi bagay ng tadhana, kundi isang sistema ng pagpapasyal na may ritwal na nakabukod sa pagtitiyak. Alam mo kung paano isasalin ang tadhana sa estratehiya.

Noong una kong pumasok sa Fowl Feast, hindi ako naniniwala sa tadhana—kundi sa ritmo, komunidad, at pili. Ang bawat taya ay hindi paglalaro, kundi kuwento. Natutuhan kong ang tunay na panalo ay galing sa maliliit na antas at pagsisikap.

Nakita ko na ang Fowl Feast ay hindi larong luck—kundi isang ritwal ng pagpapakinig sa sarili. Sa tahimik na gabi, natutunan kong mabasa ang bawat taya, hindi bilang panlilip, kundi bilang pagsisigla.