Bakit Parang Cartoon ang Game ng Pirate? Ang Katotohanan sa Likha ng Treasure Trove Tropes

Nakatulog ako sa aking desk sa London—tumutugtog ang ulan sa bintana tulad ng malayong kamandag—naiisip ko: muli na naman ang isang pirate game. Parehas lang ang tropes, parehas ang musika, parehas ang tao na nag-eehers “Arrr!” habang nagpapalipad ng barko mula sa pixel.

Bilang isang gumagawa ng sistema ng naval combat sa Unreal Engine at nakakaintindi ng logistik ng Viking raids para gawin lang, hindi ko maiiwasan: Bakit parang cartoon lang ang piracy?

Ang Trapo ng Fantasy: Kung Paano Nasirado ang Kasaysayan

Ang mga pirata ay romantiko hindi dahil sila’y bayani—kundi dahil sila’y malaya. Lumalabag sila sa batas, lumalaban laban sa imperyo, at bumubuhay nasa labas ng sistema.

Ngunit ang modernong games ay binabawasan ito hanggang “kuhain ang ginto o mamatay.” Nakakakita tayo ng flintlock showdowns kaysa tunay na estratehiya; treasure maps na inilalagay sa napkin kaysa totoo’t kartograpiya.

Lalo pang masama? Ang pagkakawala ng kultura. Ang mga negrito pirata tulad ni Mary Read at Anne Bonny ay minsan ay ginawa lamang bilang character o estetika—baka ‘di raw magbenta ‘yung ‘authentic’.

Code at Kultura: Ano Ang Nauuna Sa Design?

Isang beses ako gumawa ng prototype kung saan dapat i-manage ang supply habang sumasail na buong Atlantiko—kakaunti lang na gasolina, bumaba puso nila, sakit-diskarte. Napakahirap. At tunay.

Ngunit wala namang publisher na gustong i-adopt.

“Masyadong mabagal,” sabihin nila. “Walang sira-sira!”

Ito nga po: hindi naman gusto nila realismo—hindi sila gusto resonansya.

Hindi nila alam tungkol sa sail ratio o alon—pero mahalaga para kanila pagpili na may kabuluhan maliban lang para manalo o mamatay.

Imagina mo: maglaro ka bilang si Captain Kidd—hindi bilang tagapagpahiwalay—isipin mo siyang entrepreneur habambuhay noong panahon ni Age of Sail. O sumail kay Indigenous guides na nakakaalam lahat tungkol dito bago pa man mapabilisngan ito ni Europa.

Hindi iyon niche—it’s depth in storytelling.

Ang Kalokohan Ng ‘Fun Over Fact’

Totoo man: maraming pirate game ay hindi tungkol kasaysayan—kundi dopamine mula loot drops at PvP gameplay.

dahil ako rin ay naglaro (may guilt ako). Pero pagkalipas limampu’t anim taon building online multiplayer systems sa Unity, nakikita ko yung pattern:

• Walang konsekwensya para makagawa ng maling desisyon (magre-spawn ka agad)
• Walang konsekwensya para mangusap (laging loyal yung tripulante)
• Walang emosyon kapag nawala mo ya barko (babalik agad)

The result? Isyu walang soul — genre stuck in looped mechanics with zero soul. The real risk isn’t bad gameplay—it’s losing faith in games as art forms capable of telling complex stories. The sea isn’t just scenery—it’s context. It shapes behavior, limits choice, demands respect. The best pirate tales aren’t about gold—they’re about survival under pressure, courage without glory, decision-making when all options fail. The question isn’t can we make better pirate games? The question is: should we?—And more importantly: who gets to decide their story? We’re not just designing mechanics—we’re shaping myths now.—So let’s stop pretending every sailor needs an eye patch to be heroic.