Bakit Iniignore ng mga Game ang Kasaysayan?

Nagsawa ako sa pagbuo ng sistema ng panahon para sa isang larong pirate—pero napansin ko: walang interes ang mga manlalaro sa buwan o ulan. Gusto nila lang ng higit pang treasure chest, mabilis na pagkakasundo, at isang kapitan na nag-uutos nang ‘Arrr!’ tulad ng wala silang compass.

Hindi ako galit. Pero curious ako: bakit patuloy nating binubuo ang fantasy na bersyon ng kasaysayan—kahit mas exciting ang tunay?

Ang Kakaibang Gawi

Ang mga pirate ay hindi lang mga taga-iskwela na may eye patch at paborito nila na parrot. Ang totoo: sila ay rebolusyonaryo—lalaki at babae na tumutugon sa imperyo, sumasalungat sa kolonyalismo, at gumawa ng unang anyo ng cooperative economy.

Ngunit marami sa mga laro ay pinapaliwanag sila bilang cartoonish caricatures: black hats, wooden legs, at walang katapusan na ginto. Hindi lang ito lazy—it’s reductive.

At narito ang twist: gusto talaga natin ito. Ito’y dahil dapat maglaro para mag-enjoy. Ngunit bilang isang gumagawa ng algoritmo para sa engagement… tanong ko kung nawawala ba natin ang isang bagay habambuhay.

Ang Suliranin sa Disenyo: Katotohanan vs. Kapakinabangan

Alam ko rin. Kung may title ka na ‘Treasure Hunt 3D’, sino ba gusto magbasa tungkol sa maritime law o transatlantic trade routes habang naglalaro?

Ngunit hindi ibig sabihin iyan na hindi tayo maaaring ilatag ang totoo sa mechanics—even subtly.

Halimbawa: bakit hindi ipares mo yung loot sa tunay na smuggling routes? O bakit hindi maipapakita yung crew morale batay sa real mutiny risks?

Hindi mahirap—ispecial pa nga ito gamit ang Unity o Unreal engines—and they add depth without breaking immersion.

Sa aking huling proyekto, idinagdag namin ang ‘Crew Background System’ kung saan bawat NPC ay may tunay na pinagmulan (halimbawa: dating indentured laborer mula Barbados). Maaaring pumili sila ng alliance batay sa partikular na oppression—or betrayal based on class conflict.

Resulta? Mas invested daw sila. Hindi dahil dumami yung ginto—kundi dahil may kabuluhan ito.

Ang Bwiset Na Gastos Ng Convenience Culture

Ito’y aminin ko: natuto tayo magpasya nang madali kesa komplikado. Bakit basahin yung nuance kung meron kang instant upgrade chest?

Hindi sabihin diyan walang gustong depth—mayroon talaga siya pero hindi niya alam hanggang makaranas niya ito.

e.g., Sa aming test group para kay Sea Reckoning, lumiban 47% yung time nila kumpara kay those who only did combat missions—and they played through the full narrative arc (featuring real abolitionist resistance movements).

depende kung paano mo i-frame—hindi boring ang kasaysayan; simple lang ay malabo sinabi sa mga laro.

Anong Dapat Gawin?

• Ilathala ang katotohanan sa gameplay, hindi lamang cutscenes o loading screens. you don’t need an entire textbook—just one line per character or event that hints at deeper truth. take inspiration from titles like Assassin’s Creed but go further—not just setting visuals, but systemic realism. currently popular keywords like ‘historical accuracy’ are being ignored by mainstream studios despite rising demand from core players, i’ve seen this shift firsthand across Discord communities where modders spend months researching period clothing, sailing techniques, or even dialects used by Caribbean crews—all to enrich their own experiences outside official content, together, these efforts prove that people crave substance beneath spectacle, as developers, it’s time we stop treating ‘history’ as optional flavoring—and start seeing it as part of the core mechanic, it won’t kill fun—it’ll deepen it.